Αυτοί που έχασαν τα σπίτια τους. Ιστορία 6
Elmira Musayeva, 53 ετών
Πριν από δύο χρόνια, όταν τελείωσε το Μαϊντάν κι ενώ υπήρχαν ακόμα τα πράσινα ανθρωπάκια στην Κριμαία, πήγα στο φαρμακείο. Εκεί υπήρχε ολόκληρη ουρά για ένα καταπραϋντικό. Αυτό που συνέβαινε γύρω μου, έμοιαζε με ένα κακό όνειρο.
Θυμάμαι πόσο δύσκολο ήταν να πέφτω για ύπνο, ενώ όταν ξυπνούσα, αδυνατούσα να πιστέψω ότι όλο αυτό συνέβαινε αληθινά. Στο φόβο της πραγματικότητας αναμειγνύονταν και ο ιστορικός φόβος - την οικογένειά μου, τη γιαγιά και τα παιδιά της, όλους μας απέλασαν και εγώ η ίδια γεννήθηκα στην προσφυγιά - οπότε αν το ξαναζούσα πάλι, θα ήταν ένας εφιάλτης. Και σε αυτό το διάστημα υπήρχαν φήμες ότι είμαστε τώρα, για άλλη μια φορά, έτοιμοι για απέλαση.
Θυμάμαι, στις 8 Μαρτίου, όταν ήμασταν με άλλες γυναίκες στο δρόμο κρατώντας πλακάτ κατά της ρωσικής επιθετικότητας στην Κριμαία, περνούσαν αυτοκίνητα και κόρναραν, ενώ μέσα σε κάποια από αυτά υπήρχαν άνθρωποι που μας έδειχναν το μεσαίο δάχτυλο. Σε εμάς τις γυναίκες, την ημέρα της εορτής μας! Ήταν μια μέρα με άγριο κρύο, όπως συμβαίνει μερικές φορές κατά τις αρχές της άνοιξης στην Κριμαία.
Και για δύο χρόνια τώρα, βρισκόμαστε σε κατάσταση συναγερμού, στην ίδια φάση από εκείνη την σκληρή άνοιξη. Το χειρότερο πράγμα ήταν να βλέπεις φίλους σου να μετατρέπονται σε προδότες. Ζείτε τη μισή ζωή σας στο ίδιο μέρος, ξέρετε τα πάντα ο ένας για τον άλλον και ξαφνικά αποδεικνύεται ότι το πρόσωπο αυτό είναι διαφορετικό από αυτό που πίστευες.
Όσοι ήταν περισσότερο ή λιγότερο ηθικά σταθεροί αλλά είχαν έναν εσωτερικό άξονα, δεν υποστήριξαν την προσάρτηση, ενώ εκείνοι που δεν είχαν αυτές τις βάσεις, αμέσως βρέθηκαν στην άλλη πλευρά. Μια από τις γειτόνισσές μας, η Τατάρα της Κριμαίας, πανηγύριζε για το δημοψήφισμα. Είχαμε σταματήσει να χαιρετάμε η μία την άλλη.
Σταδιακά, μετά τα γεγονότα, οι συνομιλίες μεταξύ των ανθρώπων άρχισαν να γίνονται πιο ψιθυριστά. Είναι πολλοί εκείνοι που φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά και φωναχτά για τη θέση τους. Πριν από λίγο καιρό περνούσα από την αγορά στο Κερτς και εκεί τσακώνονταν ένας παππούς με μια γιαγιά. Ξαφνικά, ο παππούς της είπε: «Γιατί βρίζεις τον Πούτιν, θα πάρω ένα τηλέφωνο και θα σε βάλουν γρήγορα στη θέση που σου αξίζει. Στη Σοβιετική Ένωση, κάποιους όπως εσύ αμέσως θα τους εκτελούσαν» την απείλησε.
Ασφαλώς για το λόγο αυτό, πολλοί άνθρωποι έχουν πάψει πια να αγανακτούν ανοιχτά. Επιπλέον, άρχισαν οι έρευνες στα σπίτια τους. Όταν αυτό συνέβη, μας συμβούλευσαν να κλείσουμε τις πόρτες, να κλειδώσουμε όλες τις κλειδαριές και να μην ανοίγουμε σε κανέναν. Περάσαμε ένα ολόκληρο βράδυ σε λήθαργο και συνειδητοποιήσαμε ότι είναι αδύνατο να ζούμε με το φόβο όλη την ώρα. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ξεπεράσουμε αυτό το φόβο. Λίγο αργότερα, αφήσαμε την Κριμαία.
Αλλά είμαστε σίγουροι ότι θα επιστρέψουμε.
Μετάφραση: Ιωάννα Τελιανίδη
Πηγή: 1
