Αυτοί που έχασαν τα σπίτια τους. Ιστορία 2
Pavel Casarin, 32 ετών
Είναι εύκολο να είσαι Ουκρανός, όταν έχεις μια μητέρα από το Zhitomir (βορειοδυτική Ουκρανία), ο πατέρας σου είναι από το Rivne (δυτική Ουκρανία) και στην παιδική ηλικία σου άκουγες τα τραγουδιστά νανουρίσματα στα Ουκρανικά. Όταν αρχικά μεγάλωσες χωρίς να υπάρχουν ερωτήσεις σχετικά με το ποια είναι η θέση σου στο κράτος. Όταν γρήγορα συνειδητοποίησες ότι εδώ είσαι εσύ και αυτή είναι η χώρα σου. Και πολύ πιο δύσκολο αν δεν έχεις όλα αυτά τα εσωτερικά αποθέματα. Για παράδειγμα, αν δεν είσαι ένας φυλετικός Ουκρανός.
Νομίζω ότι το Μαϊντάν και όλα τα γεγονότα που ακολούθησαν, έχουν γίνει το ακριβές σημείο προσανατολισμού για εκείνους που δεν είχαν αυτά τα εσωτερικά ζητήματα. Ακριβώς επειδή το Μαϊντάν ήταν και παραμένει μια ιστορία για τις αξίες, και το δέχονταν ή δεν το αποδέχονταν ακριβώς εξαιτίας αυτής της πτυχής. Κατά τη διάρκεια αυτών των δύο ετών ήμουν πεπεισμένος ότι το «αίμα και το έδαφος» δεν είναι χαρακτηρισμός που σε καταδικάζει σε μια συγκεκριμένη απόλυτη επιλογή. Επειδή η σωστή επιλογή ανήκει πάντα αποκλειστικά σε εσένα. Για μένα, το Μαϊντάν ήταν μια ιστορία για το πώς το ουκρανικό τρένο προσπαθεί να ξεφύγει από το μετα-σοβιετικό βάλτο και να πορευτεί προς τη δύση.
Ένα από τα βαγόνια σε αυτό το τρένο θα έπρεπε να είναι η Κριμαία, η οποία ίσως θα εκτροχιαζόταν που και που από το φρένο έκτακτης ανάγκης, όμως εν τέλει θα ακολουθούσε τα υπόλοιπα βαγόνια να φτάσει σε ευρωπαϊκό χώρο στάθμευσης. Όμως το Φεβρουάριο του 2014 ήρθε η Ρωσία, ελευθέρωσε το δικό μου βαγόνι και εντάχθηκε στο τρένο το οποίο δεν πορεύεται καν προς στην ανατολή, αλλά με πλήρη ταχύτητα τρέχει στο παρελθόν.
Οι φιλοουκρανοί κάτοικοι της Κριμαίας στην «ενδοχώρα» δεν είναι πια και τόσοι πολλοί, περίπου τριάντα χιλιάδες. Είναι μια σταγόνα στον ωκεανό σε σύγκριση με το μισό εκατομμύριο μετανάστες από το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ. Αλλά αυτοί που έφυγαν από την Κριμαία έχουν ένα σημαντικό χαρακτηριστικό.
Όλοι εμείς αφήσαμε την Κριμαία για λόγους ιδεών και αξιών, επειδή δεν δεχθήκαμε την αλλαγή των σημαιών. Εμείς δεν φύγαμε για να αποφύγουμε τον πόλεμο και τους βομβαρδισμούς, αλλά μόνο για πολιτικούς λόγους. Ακριβώς αυτό επιτρέπει στους κατοίκους της Κριμαίας στις ηπειρωτικές περιοχές της χώρας να αισθάνονται ο ένας τον άλλον ως ομοϊδεάτες, διότι ένας φιλορώσος κάτοικος της χερσονήσου δεν έχει κανέναν λόγο να ζήσει σε Κίεβο, Λβιβ, Νικολάγιεβ ή Οδησσό.
Η άδεια παραμονής μας στα διαβατήρια λειτουργεί ως δείκτης. Και αν στην Κριμαία μπορείς ακόμα να βρεις εκείνους οι οποίοι έχουν αποδεχθεί την προσάρτηση, ή τους άλλους που δεν την αποδέχονται, στην ηπειρωτική χώρα πήγαμε μόνο όσοι από εμάς αντιλαμβάνονται την Ουκρανία ως χώρα τους. Και ξέρω ότι εκεί, στον τόπο μας, στην Κριμαία, παραμένουν πολλοί ομοϊδεάτες μου. Εκείνοι που δεν είχαν τη δυνατότητα να φύγουν λόγω των περιστάσεων. Κάποιος έχει στα χέρια μικρά παιδιά, κάποιος γέρους γονείς.
Σε μερικούς η ιδέα της «εθελοντικής απέλασης» φαίνεται εντελώς βλάσφημη. Οι φωνές τους σχεδόν δεν ακούγονται σήμερα, αλλά το ίδιο δεν είχαν ακουστεί το 2013 οι φωνές από αυτά τα παλικάρια, τα οποία το 2014 έφυγαν για να ενταχθούν στα εθελοντικά τάγματα και στο εθελοντικό κίνημα.
Να θυμάστε αυτό, κάθε φορά που θα κοιτάτε το χάρτη.
Μετάφραση: Ιωάννα Τελιανίδη
Πηγή: 1
