Τα παιδιά που ζούνε ανάμεσα στα χαρακώματα

- Μην ανησυχείς, από το πρωί έως τις 4μμ δεν πυροβολούν. Θα πάμε αυτή τη ώρα. Και αν πυροβολήσουν, η σφαίρα εκεί θα είναι στο τέλος της τροχιάς της, έτσι ώστε να μην σε σκοτώσει ....
Η Ολένα πρόκειται να πάει, ανεξάρτητα από το αν θα αποφασίσω – εκείνη το έχει κάνει πολλές φορές.

Η Ολένα Ροζβαντόβσκα, εθελοντής από το Lviv, στο Κίεβο ζούσε σε ένα νοικιασμένο διαμέρισμα. Στα τέλη του 2014 άφησε τη ζωή της στην πρωτεύουσα, πούλησε όλα τα πράγματα που δεν είχε πού να θέσει και μετακόμισε στην εμπόλεμη ζώνη.
Η Ολένα δεν έχει μόνιμη στέγη εδώ. Ταξιδεύει από χωριό σε χωριό, από πόλη σε πόλη σαν εξερεύνηση, ψάχνοντας τα παιδιά που ζουν στην πρώτη γραμμή.

Πιστεύει, ότι εάν θα η ζωή αυτών των παιδιών αυτών γίνει πιο «χρωματιστή», θα είναι ευκολότερο να αντέξουν τα ψυχολογικά τραύματα που προκλήθηκαν από τον πόλεμο. Έτσι η Ροζβαντόβσκα περιοδεύει τακτικά στην περιοχή της αντιτρομοκρατικής επιχείρησης (ATΕ) στα παιδιά που τους λείπουν οι φίλοι , οι οποίοι έφυγαν για να βρουν την ειρήνη. Ή τους λείπει η προσοχή, γιατί οι γονείς τους έχουν πολλά παιδιά και τα νηπιαγωγεία είναι καταστρεμμένα.
Την Ολένα την ενοχλεί πολύ όταν οι φίλοι και οι γνωστοί την ηρωοποιούν. Λέει ότι δεν κάνει τίποτα ηρωικό, απλά εφαρμόζει το αδαπάνητο μητρικό ένστικτο της.

Ο βομβαρδισμός δεν σταμάτησε το πρωί. Εμείς, στη περιοχή "Χημικός" της Avdiivka συνεχώς ακούμε ήχους εκρήξεων στην "Πρόμκα" (άλλη περιοχή της Avdiivka) .
"Χημικός" είναι η περιοχή με πολυκατοικίες τύπου Χρουστσόφ, χτισμένες μαζί με το εργοστάσιο κοκ και χημικών της Avdiivka.
Η Παλιά Avdiivka είναι μια γειτονιά μονοκατοικιών, οι οποίες βρίσκονται πολύ κοντά στη "Πρόμκα".

Οι δύο περιοχές χωρίζονται από το σιδηρόδρομο, το οποίο οι κάτοικοι της "Χημικός" φέτος προσπαθούν να μη μετακινούνται. Ωστόσο περισσότερο από ένα χρόνο πριν ήταν το αντίθετο: το επίκεντρο των συγκρούσεων ήταν στο "Χημικό", ενώ στην Παλιά Avdiivka ήταν πιο ήσυχα.

Ο δρόμος στην Παλιά Avdiivka εκτείνεται για δεκάδες χιλιόμετρα. Οι σπάνιοι πεζοί περπατούν πολύ γρήγορα ή τρέχουν. Όσο πιο γρήγορα φτάσεις στον προορισμό, τόσο πιο πιθανό να αποφευχθεί η συνάντηση με μια σφαίρα ή ένα θραύσμα οβίδας.

- Εδώ τον Ιούλιο σκοτώθηκε ένα αγόρι 19 ετών, δείχνει η Ολένα προς το σπίτι, όπου για το καλοκαίρι στους γονείς ήρθε ο φοιτητής του Πανεπιστημίου του Dnipro. Η σφαίρα χτύπησε το κεφάλι του στις 4μμ στη δική του αυλή.

Εμείς πηγαίνουμε στην Κάτια. Η Κάτια ζει πιο κοντά στη "Πρόμκα".
Το κορίτσι μας ανοίγει με χαρά την πύλη με ίχνη από οβίδα. Η Ολένα αγκαλιάζει την Κάτια.

- Μόλις μου τηλεφώνησαν, είπαν ότι τρία βλήματα έπεσαν δίπλα στο περίπτερο. Το είδατε καθώς ερχόσασταν; - ρωτάει ανήσυχα η Ίρα, η μητέρα της Κάτιας.
Εμείς ειλικρινά είμαστε έκπληκτες, γιατί δεν ακούσαμε τίποτα και αναστενάζουμε με ανακούφιση που αποφύγαμε τον κίνδυνο.
- Συμβαίνει: όσο πιο κοντά πέφτει η οβίδα, τόσο λιγότερο ακούγεται η έκρηξή της - μου εξηγεί, τρομαγμένη, η Ολένα.

Η συζήτηση με την Ίρα συνεχίζεται στην κουζίνα. Να μείνουμε στην αυλή είναι τρομακτική συνήθεια. Όμως η Ολένα με την Κάτια δεν μπήκαν στο σπίτι, η Κάτια τράβηξε την φίλη της να παίξουν με τα κουνέλια.

- Έχετε συνηθίσει ήδη ή ακόμα φοβάστε; - ρωτάω την οικοδέσποινα.
- Ο φόβος δεν μπορεί να αμβλυνθεί. Μόνο οι ανόητοι δε φοβούνται. Αλλά σε αυτό το αδιέξοδο απλά προσαρμόζουμε. Έχουμε πάντα την έτοιμοι τσάντα με αντικείμενα και έγγραφα. Αλλά αν γίνει άμεσο χτύπημα, δεν θα σε σώσει τίποτα.

Σε μια κοινότοπη ερώτηση, γιατί δεν φεύγουν με την κόρη της, έλαβα την κοινότοπη απάντηση: δεν έχουμε πού.

Στην Παλαιά Avdiivka υπάρχουν δύο σχολεία με την ουκρανική και με την ρωσική γλώσσα. Παρά το συνεχή βομβαρδισμό και την επικίνδυνη τοποθεσία, η Κάτια πηγαίνει στο σχολείο με την ουκρανική γλώσσα, επειδή η μητέρα της θεωρεί την ουκρανική γλώσσα πιο ελπιδοφόρα.

Εκτός από παιχνίδια με κάρτες, η Ολένα με τα παιδιά ζωγραφίζουν ή απλά μιλούν.
- Όταν είναι έφηβοι, για αυτούς η συζήτηση είναι πολύ σημαντική. Για να καταλάβουν ότι βρίσκονται κοντά σε κάποιον με τον οποίο μπορούν να μιλήσουν, όταν οι φίλοι έφυγαν από τον πόλεμο. Οι απτικές αισθήσεις είναι επίσης σημαντικές. Όλα τα παιδιά εδώ αγαπούν να τους αγκαλιάζω, είναι επίσης θεραπεία.

Αλλά η Ολένα δεν λυπάται ανοιχτά τα παιδιά ποτέ. Είναι σίγουρη ότι η λύπηση είναι καταστροφικό πράγμα και μόνο τα κάνει χειρότερα.
Σχετικά τον πόλεμο, η Ολένα δε μιλάει στα παιδιά συχνά. Και τα παιδιά έχουν βαρεθεί με αυτό το των θέμα. Εδώ και καιρό, έχουν μάθει απ 'έξω όλα τα όπλα, μαζεύοντας στο δρόμο σφαίρες , θραύσματα οβίδων. Έχουν μάθει ακόμη να αστειεύονται για τον πόλεμο και το θάνατο.

- Όταν με τους μιλάω, αισθάνεσαι ότι ο πόλεμος είναι μόνο ένα μικρό μέρος της ζωής τους. Έχουν πολλά άλλα προβλήματα, σκέψεις, λόγους για διασκεδάσεις, όπως τα παιδιά έξω από τη περιοχή της ATΕ. Αυτό είναι μια κοινή παιδική ηλικία στην οποία βάναυσο παρενέβη ο πόλεμος, αλλά η οποία δεν σταμάτησε.

Το γεγονός ότι η ζωή συνεχίζεται και στο μέλλον υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, επιβεβαιώνει ο 11χρονος Σάσα, ο οποίος λατρεύει να παίζει ποδόσφαιρο. Το πόδι του Σάσα χτύπησε μία σφαίρα, ενώ πήγαιναν με το ποδήλατο στην Παλιά Avdiivka. Τώρα το αγόρι θεραπεύτηκε, σχεδιάζει να παίζει μπάλα και άλλο, ονειρεύεται τον αγώνα ποδοσφαίρου με τα παιδιά από το "Χημικό".

Ένας άλλος, ο οποίος τυχαία συνάντησε την Ολένα είναι ο μικρός Ολεξίι από ένα χωριό δίπλα στην Avdiivka. Του λείπουν τρία δάχτυλα: το περασμένο καλοκαίρι σήκωσε από το έδαφος "ενδιαφέρουσα ανακάλυψη" - την ασφάλεια από μια χειροβομβίδα.
Ο Ολεξίι είναι από μια φτωχή μεγάλη οικογένεια. Η Ολένα φέρνει τακτικά στην αδελφή και στον αδελφό του πράγματα, από καιρό σε καιρό πάει τα παιδιά στο Pokrovsk για βόλτα και για να φάνε παγωτό.

Στην Ίρα ήρθε μία γειτόνισσα, οι γυναίκες μιλούν για τουρσιά και μαρμελάδες. Η γειτόνισσα έχει μεγάλο χωράφι, όπου ο σύζυγος της πρόσφατα χτύπησε ελαφριά το πλάι μιας οβίδας με δρεπάνι. Η οβίδα δεν έσκασε, κάλεσαν πυροτεχνουργούς.
Έχει επίσης τρεις αγελάδες, τις οποίες ο σύζυγος πάει να βόσκουν δίπλα στην "Πρόμκα".
- Θα φεύγατε από εδώ αν υπήρχε πού να πάτε;
- Ίσως μόνο με τις αγελάδες. Δεν θα αφήσω το αγρόκτημά μου, τι λέτε! Τόση δουλειά έχουμε ρίξει σε αυτό!

Το ακόλουθο μήνυμα με σοκάρει ακόμα περισσότερο. Η γυναίκα λέει, ότι η κόρη της αύριο θα φέρει από το «Χημικό» δύο εγγόνια – ένα πεντάχρονο, το άλλο - μόνο ενός έτους.
- Δουλεύει στο εργοστάσιο μέχρι τις μία, και εμείς με τον σύζυγο προσέχουμε τους μικρούς.

Στο ταξίδι, η Ολένα προσπαθεί να μου εξηγήσει ότι αυτό είναι συνέπεια της «συνηθείας», όταν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, συμπεριλαμβανομένου αυτού για τα παιδιά και τα εγγόνια αμβλύνεται.

- Νωρίτερα πρότεινα σε όλους τους γονείς να βοηθήσω να βρουν στέγη, για να φύγουν. Αλλά μετά από όλα κατανόησα: δεν υπάρχει λόγος. Δεν πρόκειται να φύγουν από εδώ. Αυτό είναι το σπίτι τους, ακόμα κι αν ζουν ανάμεσα στα χαρακώματα. Εκπαιδεύουν τα παιδιά εδώ, συνεχίζουν να γεννούν. Εδώ, στη επόμενη οδό πριν από ένα μήνα, ένα αγόρι γεννήθηκε. Γι 'αυτό και παραιτήθηκα, δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα. Δεν θα πάρω μακριά τα παιδιά τους κιόλας! Μπορώ μόνο να έρχομαι εδώ και με ζεστές κουβέντες να βοηθάω τα παιδιά να επιζήσουν την τρομερή πραγματικότητά τους.

 

Μαριάνα Πιγέτσουχ, UP (σύντομο)

Μετάφραση: Άννα Μανιάτη

Πηγή: 1