Όταν καλεί ο αριθμός του ατόμου που πέθανε πρόσφατα, σε ένα δευτερόλεπτο στο μυαλό περνά μια δέσμη σκέψεων
Αλλά μία από τις ισχυρότερες είναι ότι τότε, ίσως είχαν κάνει ένα λάθος και πέθανε κάποιος άλλος. Τώρα που ο ίδιος καλεί, θα πει ότι κάποια ανοησία είχε γίνει, ότι είναι ζωντανός, ότι απλά είχε μια εντολή και για αυτό το λόγο δεν μπορούσε να επικοινωνήσει.
Και για κάποιο λόγο φοβάσαι να απαντήσεις. Γιατί να καλούν από τον αριθμό του ανθρώπου, ο οποίος πριν από λίγες εβδομάδες θάφτηκε; Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ένα αστείο, βλάβη στο τηλέφωνο...
Απαντάς στο τηλέφωνο και όλα βγαίνουν πολύ απλά. Καλεί η σύζυγός του. Απλά, επανεξέτασε τον τηλεφωνικό κατάλογο του άνδρα της και αποφάσισε να «γνωριστεί με έναν άγνωστο αριθμό».
Από τη φωνή της ακούς πόσο περίπλοκο και δύσκολο είναι για αυτήν. Ούτε και εγώ ξέρω τι να πω, γιατί δεν έχουν σημασία τα λόγια μου, δεν θα την παρηγορήσουν. Εκείνη κατηγορεί τον εαυτό της, γιατί αυτός πάντα την άκουγε, εκτός από την τελευταία φορά. Με ρωτάει πώς γνωριστήκαμε και τι έκανε κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας. Ανασαίνει βαριά και λέει ότι δεν έχει συνηθίσει στην ιδέα ότι αυτός δεν υπάρχει πια.
Της είπα όλα όσα ξέρω, αν και γνωριζόμασταν με αυτόν μόνο λίγες ώρες. Κάτι από τις αναμνήσεις για αυτόν, την έκαναν να γελάσει, γιατί ήταν όντως τόσο πραγματικός. Μοιράζεται ότι η κόρη τους βιώνει δύσκολες στιγμές λόγω του ότι ο μπαμπάς έχει φύγει. Λέει ότι δεν τολμά να σκαλίζει και να μαζέψει τα πράγματά του. Στο σπίτι. τα πάντα εξακολουθούν να τον περιμένουν. Μιλάμε σχεδόν για μια ώρα. Αλλά είναι μια πολύ δύσκολη συζήτηση.
Εγώ δεν θέλω καν να φανταστώ τι αισθάνεται...
Στο τέλος με ρώτησε: «Συμφωνείς, ο σύζυγός μου ήταν ξεχωριστός;».
Και σε αυτό το ερώτημα είναι όλος ο πόνος της απώλειάς της.
Ο πόλεμος είχε πάρει αυτόν που ήταν ο κόσμος της, ο οποίος ήταν για αυτήν ο καλύτερος και απαραίτητος. Και δεν μου έμεινε τίποτα να κάνω, εκτός από το να συμφωνήσω μαζί της. Δεν έχω καμία εμπειρία να μιλάω με τους συγγενείς για τις απώλειές τους, δεν ξέρω πώς να παρηγορήσω και μισώ, όταν κάποιος κλαίει κοντά μου.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είμαι ευγνώμων στη δουλειά, μέσα από την οποία μπορείς να σώζεις ζωές. Αλλά χωρίς αυτούς που μας δίνουν τα χρήματά τους για να βοηθήσουμε στο στρατό, η διάσωση δεν θα γινόταν. Ας μην σταματάμε να κάνουμε σημαντικά πράγματα καθώς υπάρχουν αυτοί για τους οποίους τα κάνουμε. Επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο να μιλήσετε με έναν άνθρωπο, από τον οποίο ο πόλεμος πήρε ότι πιο σημαντικό.
Μετάφραση: Ιωάννα Τελιανίδη
Πηγή: 24tv.ua
