Κλεμμένο όνομα. Σύντομη εξιστόρηση.
Ποιος είναι ο λαός του Ρως (ρούσιν, ρώσοι), Ρως του Κιέβου, ίδρυση της Μόσχας και του κράτους της Μόσχας (το Βαρβαρία, Μοσχοβία).
Ο όρος «Ρως του Κιέβου» στη σύγχρονη ιστοριογραφία χρησιμοποιείται για να αναφερθεί ένα ενιαίο κράτος, το οποίο υπήρχε από το τέλος του 9 έως τα μέσα του 13 αιώνα. Κατά συνέπεια, οι άνθρωποι που ζούσαν στο Ρως του Κιέβου, ονομαζόταν ρώσοι (ρούσιν, από σλαβική προφορά, Ρως = «rus`»).
"Η αλήθεια είναι ότι το όνομα Ρως προσδέθηκε από την αρχαιότητα στο νότιο ρωσικό λαό {η πολιτιστική ελίτ του 19 αιώνα χρησιμοποιούσε τον όρο "Νοτιορώσος", «Νότια Ρωσία» αναφερόμενοι στους Ουκρανούς και στην Ουκρανία}. Το όνομα δεν προκύπτει χωρίς βάση. Δεν μπορούν να επιβάλουν στο λαό οποιοδήποτε όνομα... Το μόνο πράγμα που ξέρουμε για τα βόρειο-ανατολικά {τη σύγχρονη Ρωσία }, είναι ότι υπήρχε ένας σλαβικός πληθυσμός ανάμεσα στους Φινλανδούς. Ότι η περιοχή αυτή είχε τα ίδια γενικά βασικά στοιχεία με αυτά στις άλλες χώρες του ρώσικου κόσμου. Αλλά δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες, ούτε τον τρόπο εφαρμογής των γενικών αρχών σε συγκεκριμένες συνθήκες. Στο νότο, εν τω μεταξύ, όλοι οι Νοτιορώσοι στις αρχές του 9ου αιώνα συμβολίζονται με την ενότητα. Παρά τους πριγκηπικούς τοίχους, υπενθυμίζουν συνεχώς για την ενότητά τους με γεγονότα στην ιστορία τους ".
"Η επιστήμη ακόμα δεν έχει αποφασίσει τελικά: αυτό το όνομα Ρως, που όλοι μοιραζόμαστε τόσο, είναι εισηγμένο από τη Βαλτική ακτή από τους αλλοδαπούς που εγκαταστάθηκαν ανάμεσα σε ένα κλάδο της Νοτιορωσικής φυλής, ή, όπως υποστηρίζουν μερικοί επιστήμονες, βασιζόμενοι κυρίως σε ανατολικές πηγές, υπήρχε ως παρατσούκλι του ρωσικού εδάφους. Αλλά τον 11ο αιώνα, το όνομα εξαπλώθηκε στο Βολύν και στην Γκαλίτσινα ενώ, προφανώς, δεν προχώρησε περαιτέρω προς τα βορειοανατολικά, ούτε στο Κρίβιτσι ούτε στο Νόβγκοροντ». (Άπαντα του Ν.Ι.Κοστομάροβ σε 8 βιβλία. Ιστορικές μονογραφίες και μελέτες. Αγ. Πετρούπολη, Εκτυπώσεις του M.M. Στασιουλέβιτς, 1903. Βιβλίο 1. Τ 1. Σ. 31-65).
Στον σύγχρονο χάρτη, το Ρως του Κιέβου στο απόγειό του είναι το έδαφος της κεντρικής Ουκρανίας. Δηλαδή, οι περιοχές του Κίεβου, του Ζιτόμιρ, του Τσερνίγοβ και του Σούμι, καθώς και τμήματα από τις περιοχές της Βίννιτσα, του Τσερκάσι, της Πολτάβα, της Γκαλίτσινα και του Βολύν.
Έτσι, αρχικά με το όνομα Ρως ονομαζόταν το σημερινό έδαφος της Ουκρανίας, καθώς και το όνομα «ρώσος», «ρούσιν» χρησιμοποιούνταν ως τίτλος για τους Ουκρανούς.
Πρέπει να σημειώσουμε, ότι το Ρως του Κιέβου του 10-11 αιώνα είναι ένα ορθόδοξο κράτος, ένα κέντρο πολιτισμού, λογοτεχνίας και της πνευματικότητας, με ισχυρές σχέσεις με την Ευρώπη και το Βυζάντιο. Η πόλη του Κιέβου, η οποία με την ομορφιά της συναγωνιζόταν με την Κωνσταντινούπολη, δυστυχώς, έχει γίνει ένα πολυπόθητο αντικείμενο για τους κληρονόμους πρίγκιπες του Κιέβου.
Ένας από τους διεκδικητές του θρόνου του Κιέβου ήταν ο Γιούρι Ντολγκορούκι, ο ιδρυτής του πριγκιπάτου Ροστόβ-Σούζνταλ - του πυρήνα της σύγχρονης Ρωσίας. Και, επίσης, ο ιδρυτής της Μόσχας και της δυναστείας των Ριούρικ της Μόσχας. Μόνο μετά την τρίτη απόπειρα (1155), κατάφερε να κατακτήσει το Κίεβο. Αλλά οι άνθρωποι του Κιέβου δεν τον συμπάθησαν, και το 1157 δηλητηριάστηκε σε ένα συμπόσιο.
Για μια άλλη αποτυχημένη εκστρατεία του Γιούρι Ντολγκορούκι εναντίον του Κιέβου, το χρονικό του 1154 ανέφερε: «Κατά το ίδιο έτος, ξεκίνησε ο Γιούρι με τους ανθρώπους του Ροστόβ και του Σούζνταλ, και με όλα τα παιδιά προς το Ρως. Και υπήρχε μια μάστιγα ανάμεσα στα άλογα και στο στρατό του, η οποία δεν υπήρχε πριν".
Κατά τη διάρκεια του Γιούρι Ντολγκορούκι, για πρώτη φορά εμφανίστηκε αντιπαλότητα μεταξύ των δύο λαών, μεταξύ του Κιέβου και του Σούζνταλ, η οποία κορυφώθηκε από το γιο του, Ανδρέι Μπογκολιούμπσκι, του οποίου η μητέρα ήταν η κόρη του Χαν Αέπα Οσενέβιτς.
Ο Ανδρέι προσπάθούσε να απομακρύνει το Σούζνταλ από το Κίεβο, να σχηματίσει την νέα εκκλησία μητροπολιτικής σημασίας. Δεν αγαπούσε το Κιέβο, το αντίθετο μάλιστα. Το 1169, με την υποστήριξη άλλων πριγκίπων, ο Ανδρέι Μπογκολιούμπσκι άρπαξε το Κίεβο με έφοδο, λεηλάτησε, έκαψε όχι μόνο κατοικημένες περιοχές, αλλά και μοναστήρια και εκκλησίες. Ως τρόπαιο έφερε στη πόλη Βλαντίμιρ την Εικόνα της Παναγίας (σήμερα είναι στην Πινακοθήκη Τρετιακόφ). Ήταν ο πρώτος πρίγκιπας, ο οποίος δεν έμενε στο Κίεβο για να κυβερνήσει. Ο Μπογκολιούμπσκι άφησε άλλο κυβερνήτη στη πρωτεύουσα, και επέστρεψε στο Σούζνταλ. Ανακήρυξε τον εαυτό του ως Πρίγκιπα του Βλαντιμίρ και του Σούζνταλ, επιβεβαιώνοντας, στην πραγματικότητα, την έξοδό του από την εξουσία του Ρως του Κιέβου.
Οι παραδόσεις και η κληρονομιά του Ρως του Κιέβου συνεχίστηκαν στις Δυτικές περιοχές (πριγκιπάτο της Γκαλίτσινα) κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ρομάν του Μστισλάβ (Ρομάν ο Μεγάλος, βαπτίσθηκε ως Μπόρις, 1152-1205), ο οποίος προσπαθούσε να ενώσει τα εδάφη του Ρως του Κιέβου. Στις Δυτικές πηγές ο ίδιος αναφέρεται πάντα ως rex Ruthenorum (Βασιλιάς των ρούσιν), ή Rex Russiae (Βασιλιάς του Ρώς). Σε ρωσικές πηγές αναφέρεται ως «Αυτοκράτορας όλης της Ρωσίας (όλου του Ρώς)", "Βασιλιάς όλης της ρωσικής γης". Ο γιος του, ο Ντανίλο του Ρομάν (Ντανίλο της Γκαλίτσινα) μετά τη στέψη του, το 1253 έλαβε τον τίτλο του Βασιλιά της Ρωσίας (Βασιλιάς του Ρως), (Simperio totius Russiae otitus. Rex fuit, honorem regium habuit, aeternumque in Russia suis reliquit). Και το πριγκιπάτο της Γκαλίτσινα είναι το όνομα του Ρωσικού βασιλείου.
Έτσι, βλέπουμε ότι το πριγκιπάτο Βλαντίμιρ-Σούζνταλ (ο πυρήνας της σύγχρονης Ρωσίας) ούτε κατά τη διάρκεια της παραμονής του υπό την εξουσία του Κιέβου, ούτε μετά, δεν ονομαζόταν Ρως . Ενώ το πριγκιπάτο της Γκαλίτσινα (Ουκρανία) έγινε το Ρωσικό βασίλειο.
Όμως, πίσω προς τα ανατολικά. Η γη γύρω από Σούζνταλ, Ροστόφ, Βλαντιμίρ κατοικήθηκε από διάφορους λαούς, συμπεριλαμβανομένων και εθνικά μη σλαβικούς. "Ο Άλμπερτ Καμπένζε σε επιστολή του προς τον Πάπα Κλήμεντ, γύρω στο 1523-1534, έγραψε για την Βαρβαρία (Moscovia), ότι κατοικείται από διάφορους λαούς: ugra, kareltsy, pechorane, vogulichi, cheremis". (Β. Σιτσίνσκι. Αλλοδαποί σχετικά με την Ουκρανία: συλλογή από περιγραφές ταξιδιών στην Ουκρανία και άλλες γραφές αλλοδαπών σχετικά με την Ουκρανία κατά την διάρκεια δέκα αιώνων. Επανέκδοση: Λβιβ: «Λόγος», 1991)
Παρ 'όλα αυτά, για να ονομάζεται ένας κράτος ως ο κληρονόμος του Ρως σήμαινε να αποκτήσει όλα τα προνόμια, που σχετίζονται με όνομα του έγκυρου, πολιτιστικού, πνευματικού κράτους, το οποίο ήταν το Ρως του Κιέβου-Ουκρανία. Ως εκ τούτου, ...
"Όταν από τα διάφορα εδάφη συντέθηκε η Βαρβαρία {Moscovia}, αυτό το κράτος εύκολα ονομάστηκε ως ρωσικό κράτος, και οι άνθρωποι που έμεναν εκεί, έμαθαν το όνομα, που ήταν ήδη συνηθισμένο... Η ονομασία «ρώσος» έγινε για τα βόρεια και τα ανατολικά το ίδιο πράγμα, που για πολλά χρόνια παρέμεινε ως αποκλειστική ιδιοκτησία του Νοτιορωσικού λαού. Τότε, ο τελευταίος έμενε σαν χωρίς όνομα... Φαινόταν, το παρατσούκλι να έχει αφαιρεθεί από το Νοτιορώσο λαό...
Το 15ο αιώνα, στη σύγχρονη ηπειρωτική Ρωσία ξεχώριζαν τέσσερα τμήματα του Ανατολικού σλαβικού κόσμου: το Νόβγκοροντ, η Βαρβαρία {Moscovia}, η Λιθουανία και το Ρως. Κατά το 16ο και 17ο, όταν το Νόβγκοροντ εξαλείφθηκε, η Βαρβαρία, η Λιθουανία και το Ρως" (Ν.Ι. Κοστομάροβ)
Έτσι, η νεοσυσταθείσα Βαρβαρία, το κράτος της Μόσχας συνδεόταν με την κληρονομιά του Ρως του Κιέβου μόνο από ένα πράγμα: την κλεμμένη από τον Ανδρέι Μπογκολιούμπσκι εικόνα της Παναγίας. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτός , στο γενετικό επίπεδο, εκκόλαψε το μίσος των Μοσχοβιτών εναντίων των ρώσων (= Ουκρανών), την επιθυμία τους να υποτάξουν τους αληθινούς κληρονόμους του Ρως του Κιέβου.
Όπως μαθαίνουμε από τις πηγές, μέχρι το 15 αιώνα, διακρίνονταν μεμονωμένα η Βαρβαρία και το Ρως. Την παράδοση της απάτης συνέχισαν οι βασιλιάδες της Μόσχας. Κατά το 14-15ο αιώνα, το Βαρβαρία (το κράτος της Μόσχας) καπηλεύτηκε το μακρόχρονο όνομα της Ουκρανίας – το Ρως, διέστρεψε το νόημα των όρων "Μικρή Ρωσία» και «Μεγάλη Ρωσία», οι μοσχοβίτες άρχισαν να ονομάζονται ως ρώσοι, και το Βαρβαρία ως Ρωσία.
Συνεχίζεται
