Ο Λιμός στην Ουκρανία δεν είναι μόνο οι 7 εκ. ζωές, αλλά και 66 τόνοι χρυσού, 1439 τόνοι ασήμι, διαμάντια, αντίκες.
Ο Λιμός του 1932-33 δεν ήταν μόνο η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία, αλλά και η μεγαλύτερη και πιο αποτελεσματική ληστεία του λαού. Κάτι σαν χρυσό-αποθήκευση , πυρετός χρυσοθηρίας του κομμουνιστικού καθεστώτος. Όταν τα θύματα τα ίδια παίρνουν από κρυψώνες και φέρνουν στους κατακτητές τους οικογενειακούς θησαυρούς τους. Μόνο για να αναβάλουν το θάνατο από πείνα. Και, ίσως, για να επιβιώσουν. Έτσι αναφέρει το άρθρο στην «Ukrainska Pravda».
Το «Τοργκζίν» (σύμφωνα με μερικές πηγές, «τοργκσιν» είναι από τη φράση «εμπόριο με τους ξένους») κατά τη διάρκεια του λιμού ήταν το μόνο δίκτυο εμπορίας όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να αγοράσουν κάποια απαραίτητα τρόφιμα. Αλλά σε ανταλλαγή με πολύτιμα μέταλλα ή νομίσματα.
Επισήμως, η έδρα αυτής της ένωσης προέρχεται από το καλοκαίρι του 1930, από τη Λαϊκή Επιτροπή Εξωτερικού Εμπορίου. Αλλά στην Ουκρανία, τα καταστήματα Torgsin άρχισαν να λειτουργούν ενεργά από τον Ιανουάριο του 1932, και στην πράξη - όχι με τους ξένους, αλλά με πεινασμένους χωρικούς.
Το διάταγμα «Περί της εγκαταστάσεως του ουκρανικού γραφείου Τοργκζίν» το Ουκρανικό οικονομικό συνέδριο του Συμβούλιου των Επιτρόπων του Λαού της Ε.Σ.Σ.Δ. ενέκρινε στις 29.06.1932.
Οι συγγραφείς συνέκριναν με βάση το χρόνο και το περιεχόμενο τα διάφορα διατάγματα και άλλα έγγραφα σχετικά με τον οργανισμό και την επέκταση του δικτύου Τοργκζίν στην Ουκρανία με τα ψηφίσματα του κόμματος για τη γενοκτονία δια της πείνας και τρόμαξαν:
Τα έγγραφα αυτά εκδόθηκαν και είχαν απόλυτα συντονισμένη και συγχρονισμένη ισχύ! Δηλαδή:
1) το κόμμα παίρνει όλα τα σιτηρά από τους Ουκρανούς αγρότες
2) Τοργκζίν αφαιρεί όλα τα χρήματα και το χρυσό! Επιπλέον, η ανάλυση της οργάνωσης της πραγματικής δραστηριότητας του κόμματος και του Τοργκζίν πρόσθεσε μια άλλη παράγραφο
3): αλλά να κάνετε το έτσι, ώστε να μην επιβιώσουν ούτως ή άλλως οι χοχλοί (ένα προσβλητικό όνομα του ουκρανικού λαού).
Ως αντάλλαγμα για χρυσό, οι αγρότες λάμβαναν κουπόνια, και το 1933 τα λεγόμενα βιβλιάρια λήψης, με τα οποία στη συνέχεια λάμβαναν τα προϊόντα. Συχνά αυτή η διαδικασία διαρκούσε έως και δύο μήνες ώστε να μη μπορεί κανείς ήδη να λάβει τα προϊόντα. Υπήρχε ακόμη και μια μυστική εντολή: "να μην υπόσχονται στους πελάτες να αποκτήσουν τα φαγητά τους γρήγορα".
Τα μπολσεβίκικα όρια του «πυρετού του χρυσού» αντιστοίχησαν στα "ωρολόγια" της γενοκτονίας: το 1931 μέσω Τοργκζίν οι δημόσιοι πόροι έλαβαν 6 εκατομμύρια, το 1932 - περίπου 50 εκατομμύρια, το 1933 – 107 εκατομμύρια καρμπόβανετς, εκ των οποίων τα 75,2 % ήταν πολύτιμα μέταλλα, δηλαδή χρυσός, ασήμι, πλατίνα. Τα λεγόμενα "χρυσά απόβλητα" ήταν 38%, τα βασιλικά νομίσματα αποτελούσαν τα 18% των συνολικών εσόδων σε ξένο συνάλλαγμα.
Οι μάρτυρες καταθέτουν ότι οι θάνατοι των λιμοκτονούντων που σημειώνονταν άμεσα σε ουρές χιλιομέτρων για ψωμί ή αμέσως μετά την εξαγορά ήταν ευρέως διαδεδομένοι. Διαβάστε τους:
Λέει η Γαλίνα Ναζάρενκο:
Ακόμα και από το βράδυ σχηματίζαμε ουρές για ψωμί που έμοιαζε με πριονίδι. Περνούσαμε όλη τη νύχτα και το πρωί μας στοίχιζαν σε δεκάδες, 10 άνθρωποι είχαν το δικαίωμα να μπουν στο κατάστημα. Σε αυτή τη δεκάδα ο ένας κρατούσε τον άλλο, έτσι ώστε (ο Θεός να φυλάει) κάποιος να μην παραβιάσει την ουρά από τα έξω. Συχνά έπρεπε να είμαι σε αυτές τις ουρές.
Τα χρυσά δαχτυλίδια γάμου της μητέρας και του πατέρα, η μητέρα μου τα έφερε στο «Τοργκζίν», έλαβε μερικά κιλά αλεύρι και μας μαγείρευε ζυμαρικά.
(Ουκρανικό ολοκαύτωμα των 1932-1933: Η μαρτυρία των επιζώντων, σε τρεις τόμους / κατά τη σύνταξη του Ο.Γιου. Μίτσικ - Τόμος 2 - Κίεβο: Εκδοτικός οίκος «Kyiv-Mohyla Ακαδημία», 2004).
Λέει η Γαλίνα Αφανάσιεβα:
Η οικογένειά μας δεν είχε πρησμένους, γιατί ζούσαμε στη περιοχή «Τρουχάνιφ όστριφ» και όλη η οικογένεια συσσώρευε ξύλα που μεταφέρονταν με βάρκες δια του Δνειπέρου και πωλούνταν στις αγορές. Επιπλέον, η οικογένειά μας είχε κάποιο χρυσά κοσμήματα, τα οποία η μητέρα κληρονόμησε ... Οι έμποροι έπαιρναν ευχαρίστως αυτά τα κοσμήματα με αντάλλαγμα τα τρόφιμα... Τα "Τοργκζίν" είχαν άφθονο αλεύρι, λαρδί, μέλι, αλλαντικά, κονσέρβες ...
Ως αντάλλαγμα για τα χρυσά κοσμήματα πήραμε το φθηνότερο αλεύρι καλαμποκιού, από το οποίο η μητέρα έκανε πιττάκια και τα πούλησε στην αγορά για να θρέψει την οικογένειά της. Έτσι δούλευαν σκληρά όλοι οι κάτοικοι του Κιέβου για να μην πεθάνουν από την πείνα.
(Εφημερίδα "Ανεξάρτητη Ουκρανία", Οκτώβριος 1999.)
Για παράδειγμα ο 1932 το Τοργκζίν της ΕΣΣΔ συσσώρευσε 21 τόνους χρυσού (26,8 εκατομμύρια καρμπόβανετς) και 18,5 τόνους αργύρου (0,3 εκατομμύρια καρμπόβανετς) από τον πληθυσμό, то 1933 αυτός ο αριθμός ανήλθε σε 44,9 τόνους χρυσού(58 εκατομμύρια καρμπόβανετς) και 1420,5 τόνους αργύρου (22,9 εκατομμύρια καρμπόβανετς).
Το Τοργκζίν δεν ήταν μοναδικό σύστημα κατάσχεσης αξιών από τον πληθυσμό που πεθαίνει. Είναι αδύνατον κάποιος να υπολογίσει την περιουσία που πήραν από τους ανθρώπους σε παράνομες αγορές, όπου οι τιμές του ψωμιού ήταν δέκα φορές υψηλότερες από ό,τι ακόμη και στα Τοργκζίν, ή απλώς τον κλεμμένο χρυσό, το οποίο οι ληστές-αρχές κατάσχεσαν από τους ανυπεράσπιστους μεμονωμένους αγρότες.
Μια τυπική περίπτωση περιέγραψε ένας βετεράνος πολέμου, ο Ολεξίι Ρίζνικ στο άρθρο «Χρυσός για τη δικτατορία του προλεταριάτου» («Νέα Ουκρανία", 23.11.06, σ. 11):
"Τα 1931-1932 αναπτύχθηκε μια κρατική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας σχετικά με τους οικοδεσπότες ... οδηγήθηκαν ομάδα με ομάδα στη φυλακή στη Βίννιτσα. Πήραν και τον πατέρα μου ... και όταν μεταφέρθηκαν στη φυλακή, ο καθένας άκουσε το ποσό για την απελευθέρωση σε χρυσά ρούβλια ... Έμπαιναν και οι αστυνομικοί μέσα, άρπαζαν από μαλλιά τους ομήρους που στέκονταν γύρω και τους χτυπούσαν κεφάλι με κεφάλι, λέγοντας: "Αυτός είναι ο ήχος του χρυσού!". Κάποιους μετέφερναν στα βασανιστήρια, εκεί τους έδερναν, τους έσπαγαν τα δάχτυλα με σύσφιξη στις πόρτες ... έως ότου οι άνθρωποι έλεγαν την ποσότητα του χρυσού που ταίριαζε στους δήμιους ... Ο αδελφός είπε ότι έμειναν 35 {χρυσά} ρούβλια. Η αστυνομία πήρε με χαρά τα χρήματα και άφησε τον πατέρα».
Αν συγκρίνουμε τον αριθμό των θυμάτων του ουκρανικού λιμού με ασήμι-χρυσό, που «άντλησε» ο αυτοκρατορικός κομμουνισμός στην Ουκρανία αυτό τον καιρό, θα αποκτήσουμε περίπου 5 καρμπόβανετς. Ή 12 κιλά αλεύρι. Τέτοια ήταν η τιμή της ζωής, ή μάλλον, του τρομερού θανάτου ενός Ουκρανού.
Μετάφραση: Βλάντ Ταουσάν
