Ευρωπαϊκές και Ευρωατλαντικές προοπτικές της Ουκρανίας
Η κυνική κατοχή και επιδεικτική προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και η επακόλουθη ένοπλη επίθεση στην Ανατολική Ουκρανία πράγματι απομάκρυναν από τη σειρά των ερωτήσεων το πρόβλημα της γεωπολιτικής επιλογής της χώρας μας, η οποία τελικά οδεύει προς την ευρωπαϊκή και ευρωατλαντική ένταξη, η οποία είναι η κύρια εγγύηση της κρατικής κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής ασφάλειας της Ουκρανίας και κινητήρια δύναμη της πολιτικής και οικονομικής ανάπτυξης της.
Σήμερα, η κατάσταση γύρω από την Ουκρανία, η οποία αντιδρά με θάρρος στην ένοπλη επίθεση της Ρωσίας στην Ευρώπη, στην πραγματικότητα καθορίζει το μέλλον της και το μέλλον του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Έτσι, σε περίπτωση νίκης πάνω από την Ουκρανία, η Μόσχα θα ενισχύσει σημαντικά τις ικανότητές της με την επέκταση προς τα δυτικά, αλλά τώρα κατά της Ευρώπης, ιδίως των χώρων της Βαλτικής και της Πολωνίας.
Το επείγον της ένταξης της Ουκρανίας στην Βορειοατλαντική Συμμαχία για την ίδια και για το ολόκληρο Δυτικό κόσμο απαιτεί από τα μέρη να εγκαταλείψουν τις τυπικές, γραφειοκρατικές και ψευδοδημοκρατικές διαδικασίες ένταξης της χώρας μας σ 'αυτήν. Αυτό ισχύει τόσο για τις υποχρεωτικές απαιτήσεις της Συμμαχίας σχετικά με την αδυναμία υιοθέτησης νέων μελών , που βρίσκονται σε κατάσταση ένοπλης σύγκρουσης με άλλες χώρες και έχουν ανεπίλυτα τοπικά προβλήματα, όσο για τους ισχυρισμούς κάποιων πολιτικών δυνάμεων στην Ουκρανία για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με την επιλογή της εξωτερικής πολιτικής.
Πρώτον, η ίδια η Ρωσία αρνείται να επικαλεστεί συμμετοχή σε ένοπλη σύγκρουση με την Ουκρανία. Δηλαδή, επίσημα, η χώρα μας δεν βρίσκεται σε πόλεμο με άλλες χώρες. Δεύτερον, κάποτε, συμμετοχή στη Βορειοατλαντική Συμμαχία έλαβε η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, η οποία διαιρέθηκε μετά τον Β’ΠΠ και ακόμα δεν έχει λάβει την τελική εδαφική ακεραιότητα της (εκτιμώντας τη παράνομη κατακράτηση της Ανατολικής Πρωσίας, η οποία μεταφέρθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1945 για 50 χρόνια μόνο). Τρίτον, σχεδόν όλοι οι νέοι υποψήφιοι εντάθηκαν στο ΝΑΤΟ χωρίς δημοψηφίσματα για το θέμα αυτό, δεδομένου ότι δεν το απαιτούν οι διατάξεις καταστατικού.
Επιπλέον, τι μηχανισμός πρέπει να υπάρχει για την εφαρμογή της ευρωπαϊκής και ευρωατλαντικής ενσωμάτωσης της Ουκρανίας, κυρίως όσον αφορά τη βιωσιμότητα της προσχώρησής της στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ; Ποια πρέπει να είναι η κύρια και ποια να είναι δευτερεύουσα: η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και μετά στην ΕΕ, ή αντίστροφα ,πρώτον, η ΕΕ και μετά το ΝΑΤΟ; Η πρακτική των τελευταίων «κυμάτων επεκτάσεως» υποδηλώνει ότι η πρωταρχική (υποχρεωτικά!) είναι πάντα η προσχώρηση της χώρας - αιτούσας στο ΝΑΤΟ και μόνο τότε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σήμερα, είναι απαραίτητο για την Ουκρανία συνοπτικώς να γίνει μέλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας για να διατηρήσει εγγυημένα την κρατική υπόσταση της λόγω της κατάστασης της εξωτερικής στρατιωτικής επιθετικότητας της Ρωσίας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό θέμα εξωτερικής πολιτικής για την Ουκρανία, να επιταχύνει την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Θα μας σώσει από τον εγκληματικό πόλεμο του Πούτιν, θα επιτρέπει την επιβίωση και τη διατήρηση της Ουκρανίας ως ένα ευρωπαϊκό κράτος. Αυτό το θέμα είναι πολύ πιο σημαντικό από την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ.
Γιατί να μην προτείνουν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ τη περίπλοκη εκτέλεση των απαιτήσεων της Συμφωνίας Σύνδεσης μεταξύ της Ουκρανίας και την ίδια στιγμή των απαιτήσεων της ΕΕ και του σχεδίου δράσης της ένταξης στο ΝΑΤΟ; Επιπλέον, στον όγκο και την περιεκτικότητα της , για 90-95% επαναλαμβάνουν η μία την άλλη. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι όροι της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ θα μπορούσαν να μειωθούν σχεδόν κατά το ήμισυ και θα ανέλθει σε 1,5-3 χρόνια. Και το πιο σημαντικό είναι ότι η ένταξη της Ουκρανίας πρώτα στο ΝΑΤΟ και στη συνέχεια στην ΕΕ θα πραγματοποιηθεί σχεδόν ταυτόχρονα. Ως εκ τούτου, το ερώτημα σχετικά με το μέλλον της Ουκρανίας πρέπει να δράσει σε σχέση με μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, η οποία για εκείνη είναι η πιο απειλητική. Εάν η Ευρώπη και ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος πιστεύει ότι η Ουκρανία πρέπει να σώζεται έτσι ώστε να μην καταστραφεί ολοσχερώς, πρέπει να αποφασίσει για το μέλλον της και μόνο, χωρίς καθυστέρηση και μη κοιτάζοντας το Κρεμλίνο.
Δηλαδή, η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι ένα θέμα πολιτικής βούλησης των αρχών της και της Συμμαχίας, η οποία θα πρέπει να ληφθεί προς το συμφέρον τόσο της Ουκρανίας (σε εθνικό επίπεδο), όσο και της ευρωπαϊκής και ευρωατλαντικής ασφάλειας. Επίδειξη αποφασιστικότητας, συνέπεια και ασφάλεια των προθέσεων των μερών σ’ αυτό το θέμα θα συμβάλει στην ενίσχυση της ασφάλειας της Ουκρανίας και όλου του δυτικού κόσμο προς την πραγματική απειλή της Ρωσίας, αλλά και να επιβεβαιώσει την αξιοπιστία του ΝΑΤΟ ως τη μόνη ισχυρή διεθνή στρατιωτική-πολιτική οργάνωση ικανή να υπερασπίσει εγγυημένα τα συμφέροντα των μελών και των εταίρων της.
Αυτοί είναι πολύ αναγκαίοι και ζωτικοί μηχανισμοί εφαρμογής των ευρωπαϊκών και ευρωατλαντικών προοπτικών της Ουκρανίας ενόψει της τρέχουσας ιστορικής στιγμής της στην κατάσταση της ρωσικής στρατιωτικής επιθετικότητας και μιας νέας παγκόσμιας αντιπαράθεσης μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας.
Γιούρι Ραντκόβετς,
Διδάκτορας Στρατιωτικών Επιστημών,
Ανεξάρτητο αναλυτικό κέντρο γεωπολιτικών ερευνών «Borisfen Intel»,
για το Ukurier
